Busko-Zdrój to miasto uzdrowiskowe w województwie świętokrzyskim. Leży na tak zwanym Ponidziu, około 50 kilometrów od Kielc i 80 kilometrów od Krakowa. Prawa miejskie dostało już w 1287 roku (odebrano je potem w roku 1869, ale przywrócono w 1916).
O tutejszych solankach można przeczytać już w dokumentach związanych z osobą Bolesława Wstydliwego, a więc z roku 1252. Lecznicze ich właściwości badane są od początku XIX wieku. Status uzdrowiska miasto zyskało w 1922 roku. Dziś baza sanatoryjna to kilkanaście różnych obiektów mogących przyjąć ponad 2000 gości. Z wykonywanych tu corocznie ponad 1,5 miliona zabiegów większość stanowią kąpiele siarczkowe, w końcu tutejsza woda siarczkowa uchodzi za najlepszą w Europie (ale są też ujęcia jodkowo-bromkowe oraz borowiny). W rejonie miasta występują wody mineralne o potwierdzonych właściwościach leczniczych (w tym butelkowana woda Buskowianka). Interesującym faktem jest to, że Busko-Zdrój uznawane jest za najcieplejsze z polskich uzdrowisk – średnio nalicza się tutaj 1600 godzin słonecznych w roku.
Busko-Zdrój – dla kogo?
Zakres jest bardzo szeroki. Do Buska-Zdroju przyjeżdżają kuracjusze ze schorzeniami reumatologicznymi, neurologicznymi, dermatologicznymi, układu krążenia oraz z urazami ortopedycznymi (także dzieci) i z mózgowym porażeniem dziecięcym. Ogólnie w tutejszych ośrodkach wykonywanych jest około 100 różnych rodzajów zabiegów.
Największym z sanatoriów jest Włókniarz, najbardziej znanym oczywiście Sanatorium Marconi, prawdziwa wizytówka miasta, wzniesione już w 1836 roku (we wnętrzu jest na przykład sala koncertowa na 170 miejsc, gra w niej Salonowa Orkiestra Zdrojowa), a architektonicznie wzorowane na budowlach ze starożytnego Rzymu. Ważnym punktem na leczniczej mapie Buska-Zdroju jest Specjalistyczny Szpital Ortopedyczno-Rehabilitacyjny „Górka” im. dr Szymona Starkiewicza, pomyślany jako ośrodek dla dzieci, ale dziś zajmujący się także dorosłymi; szpital słynie z artroskopii barku i kolan.
Atrakcje Buska-Zdroju
Zaliczyć do nich trzeba zespół klasztorny norbertanów, którzy osiedli tutaj jeszcze w końcówce XVI wieku. Godny uwagi jest kościół pw. św. Leonarda – ten drewniany budynek pochodzi z 1699 roku, a w jego wnętrzu zobaczyć można unikatową ruchomą figurkę Matki Boskiej wzorowanej, jeśli chodzi o wykonanie, na niemieckich lalkach. Kaplicę św. Anny ufundowali z kolei sami kuracjusze, a zwłaszcza osoby, które ze względu na zły stan zdrowia nie mogły iść na msze do miasta; kaplica powstała w kilka tygodni, kiedy to sprzeciwiający się budowie rosyjski dygnitarz ówczesnych zaborców wyjechał na pewien czas z miasta. Do tego stary układ urbanistyczny miasta i kilka interesujących willi z przełomu XIX/XX wieku.
Za atrakcję trzeba uznać sam Park Zdrojowy, pochodzący z lat 1833-35 – architekturę do niego, w tym słynne Łazienki, projektował Włoch Henryk Marconi. Znajdziemy w nim także drugą co do wielkości w Polsce tężnię solankową. Cały ogród zdrojowy ma 16 ha, rośnie w nim około 500 drzew, których wiek przekracza 100 lat, a z centrum miasta łączy go deptak, Aleja Adama Mickiewicza o długości 859 metrów. Jest Promenada Gwiazd, w której swoje „słoneczka” mają osoby związane z muzyką poważną i tutejszym festiwalem. Busko-Zdrój było plenerem piątej serii tegorocznego „Sanatorium Miłości”.
Miłośnicy przyrody powinni zawitać do rezerwatów Zimne Wody i Gipsowe Kryształy, fani twórczości Wojciecha Bellona znajdą z kolei poświęconą mu ławeczkę (bard mieszkał w Busku-Zdroju od lat 60.). Niedaleko jest piękny Pińczów, znany dzieciom Pacanów, a w Wełeczu zobaczyć można słynną Sosnę Na Szczudłach – drzewo, którego korzenie wystają ponad ziemię, przypominając pająka.