Kinezyterapia przeznaczona jest między innymi dla osób z zespołami bólu kręgosłupa, po różnych kontuzjach, udarach, zawałach, z chorobami układu oddechowego, schorzeniami reumatologicznymi, po przebytych zabiegach czy przy dysfunkcjach ruchowych (to ostatnie dotyczy przede wszystkim najmłodszych), z wadami postawy, z problemami z rozwojem ruchowym, przy chorobie Parkinsona, stwardnieniu rozsianym, nietrzymaniu moczu, może także służyć jako element przygotowań do porodu.
Kinezyterapia – ćwiczenia
Do kinezyterapii zalicza się ćwiczenia bierne (te robi terapeuta bez udziału pacjenta), czynne (wykonuje je pacjent samodzielnie lub z pomocą terapeuty) oraz specjalne, na które składają się na przykład ćwiczenia oddechowe, rozluźniające, koordynacyjne.
Samą zaś metodę dzieli się na trzy oddzielne działy. Pierwszym jest kinezyterapia miejscowa zwana też indywidualną – ćwiczenia są skoncentrowane na konkretnej części ciała, grupie mięśni czy na jakimś stawie; usprawniają one dane miejsce bez wpływania na ogólny stan zdrowia. Bardzo często łączona jest ona z fizykoterapią. Drugim rodzajem jest kinezyterapia ogólna – w tym przypadku ćwiczenia mają oddziaływać na cały dany układ, nerwowy czy krwionośny, a co za tym idzie, na sprawność całego organizmu. Do tego działu zalicza się na przykład gimnastykę korekcyjną czy wyrównawczą. Często wykorzystuje się techniki relaksacyjne, a także ćwiczenia w wodzie. Mamy wreszcie dział specjalnych metod terapeutycznych, przykładem NDT-Bobath, przydatnych głównie na początkowych etapach pracy z usprawnianym pacjentem.
Przeciwwskazania do kinezyterapii
O zastosowaniu kinezyterapii powinien decydować lekarz. Absolutnie nie jest ona wskazana, gdy stan fizyczny pacjenta jest ogólnie bardzo słaby lub gdy nasila się ból w trakcie i po wykonywaniu ćwiczeń. Przeciwwskazaniami są ponadto ostre niewydolności układu oddechowego, uszkodzenia kości, ostre stany zapalne mięśni i stawów, gorączka, stany pooperacyjne, gdy nie zostały jeszcze wyciągnięte szwy.
