To oczywiście nie ozdoba, jak i nie plaster na rany. Elastyczne plastry stosowane w metodzie Medical Taping Concept – jej reguły opisano mniej więcej pół wieku temu, w Korei Południowej i w Japonii, do Europy wprowadzili ją Holendrzy w latach 90. XX w. – wspomagają mięśnie, jednocześnie nie ograniczając ich ruchomości. Z kolei plaster stosowany na miejsce zmienione chorobowo, na przykład przy stanach zapalnych, aktywuje przy okazji szybszy proces regeneracji owych miejsc.
Co daje stosowanie plastrów?
Plastry takie mają rozciągliwość i grubość zbliżoną do skóry człowieka. Ich elastyczność w połączeniu z elastycznością skóry unosi epidermę, co zwiększa przestrzeń w tkance podskórnej, gdzie ulokowane są wszystkie rodzaje receptorów, naczynia krwionośne oraz limfatyczne. Po urazie i przy stanie zapalnym pojawia się lokalnie obrzęk zwiększający ciśnienie i nacisk na otaczające tkanki, co utrudnia krążenie krwi i ogranicza sprawny przepływ limfy, to z kolei skutkuje uciskiem na receptory, wywołując ból. Tak więc efektem Medical Taping Concept jest podnoszenie skóry w chorym miejscu, co przywraca mu odpowiedni stan, automatycznie zwiększając zakres ruchu i znacząco zmniejszając ból.
Techniki Medical Taping Concept
Ogólnie istnieje kilka różnych technik Medical Taping Concept, na przykład związana z mięśniami, udrożnianiem naczyń limfatycznych, korekcji mechanicznej. W każdej technice, i w zależności od leczonego miejsca, taśmę kinezjologiczną, czyli plaster, należy odpowiednio przyciąć – tak więc to, czy plaster ma kształt litery X czy Y nie jest widzimisię terapeuty, chodzi o odpowiedni układ plastrów związanych z daną dolegliwością. Podobne znaczenie ma zresztą siła, z jaką został naklejony plaster.
W związku z powyższym plastry powinny być naklejane przez wyszkolonych fizjoterapeutów i nie można ich sobie aplikować na własną rękę. Same zabiegi traktowane są zazwyczaj jako uzupełnienie i utrwalenie fizjoterapii.

Medical Taping Concept – wskazania i przeciwwskazania
Medical Taping Concept polecany jest dla pacjentów z różnego rodzaju zaburzeniami tkanki mięśniowej i powięziowej, urazami ortopedycznymi, po przebytych incydentach neurologicznych i urazach sportowych. Jeśli chodzi o konkretne choroby, mowa chociażby o entezopatii przyczepów mięśniowych (np. tzw. „łokieć tenisisty", „łokieć golfisty"), stanach zapalnych rozcięgna podeszwowego związanych z powstawaniem ostróg piętowych, udarach mózgu, zespołach bólowych dotyczących różnych okolic ciała, jak choćby „kolano skoczka", zespół bolesnego barku, zespół cieśni nerwu (w obrębie nadgarstka, stępu, łokcia itp.), zespoły bólowe kręgosłupa, stany wzmożonego lub obniżonego napięcia mięśni.
Przeciwwskazań jest mało – w zasadzie dotyczą świeżych ran i problemów dermatologicznych.